czwartek, 19 kwietnia 2012

...

- Nigdzie nie lecę! – wrzeszczałam – Chcę się widzieć z moim ojcem! Chcę wiedzieć, co się tu dzieje i dlaczego! – ryczałam do Egoroi z łatami, jako do najbardziej komunikatywnego – Chcę się widzieć z Anachoretą! Nigdzie nie lecę! - zamilkłam na moment, by zaczerpnąć tchu, ale zmieniłam zamiar i raz jeszcze spróbowałam użyć Daru, tym razem żeby oderwać skrzydło cholernego samolotu, który stał przede mną. I tym razem, ledwo zaczęłam się koncentrować, już klęczałam na mokrej od rosy trawie, a z nosa kapała mi krew. Chciało mi się płakać. Z wściekłości!


Już niedługo, wiecie?
Pzdr!
E.

piątek, 13 kwietnia 2012

Trema

Mam ją i jest wielka...
Od kilku dni trudno mi zasnąć oraz wróciłam do nawyku gryzienia kosmyka włosów, z czym, jak miałam nadzieję, skończyłam już dawno.

Ciężka sprawa z takim drugim tomem! Może gdybyście nie musieli czekać na niego tak długo, nie byłabym teraz taka nerwowa. Ale długie czekanie = duże oczekiwanie.

Nie czułam się tak od matury! :)

Ech, żeby już było po premierze! I żebyście powiedzieli to samo, co moi prywatni recenzenci, którzy chwalą drugą część ( w chwilach słabości mam obawy, że to z miłości do mnie te przychylne słowa...)

Idę na kubeczek melisy.

Odezwijcie się!

E.

czwartek, 12 kwietnia 2012

Inni wirtualni

Moi drodzy!

Przed premierą drugiego tomu pragniemy się przypomnieć z tomem pierwszym (może czas odświeżyć sobie co i jak oraz who is who?) i prezentujemy z dumą pierwszą część obiecującego cyklu autorstwa Ewy D. (to ja!), która to część pierwsza właśnie ukazała się w formie ebooka!

Tadaaam!

http://virtualo.pl/debogora/p276/


:)
Serdeczności i pozdrowienia!

sobota, 7 kwietnia 2012

...

Tata szybko przycisnął mnie do siebie, pocałował w lewe oko i wsunął coś do kieszonki mojej sukienki. Potem zostaliśmy wraz z Gabrielem dosłownie wepchnięci do auta przez tatę i Thesmofylakasa. Popatrzyłam na Anachoretę, a on puścił mi oko. Nie wierzę. Usiadłam ciężko obok milczącego Gabriela na kanapie w zaciemnionym wnętrzu vana, naprzeciwko trzech obcych facetów. Auto ruszyło. Sięgnęłam do kieszonki, by wyjąć to coś, co dał mi tata. Sto dolarów. Nie wierzę.


Wszystkiego dobrego w te Święta, kochani!
E.

niedziela, 1 kwietnia 2012

A w pierwszym rozdziale...

oczywiście to nie żart primaaprilisowy. Po prostu jest niedziela i mam czas, żeby zaprosić Was na blog i, jako gości, poczęstować fragmentem drugiego tomu.


Zamknęłam oczy i po chwili ogarnęła mnie złość. Jak to?! Dlaczego nie mogę się nim cieszyć w spokoju, dlaczego mój chłopak nie może mnie głaskać po głowie gdzieś na ławce w parku, gdzie mało kto popatrzy na nas ciekawskim okiem, dlaczego siedzimy na zimnej podłodze obok kałuży krwi, nie patrzymy sobie w oczy i odwlekamy moment, w którym trzeba będzie zapłakać nad tą martwą dziewczyną obok? Dziewczyną, której nie lubiłam i której zawdzięczam życie? Znałam już dobrze to uczucie, kiedy wściekłość zaczynała się we mnie gotować, ale teraz było to jednak coś innego: nie miałam dla niej dobrego celu, nie było nic, o co mogłaby trzasnąć z hukiem przynosząc ulgę.Byłam zła, jakbym tą złością chciała odzyskać siebie, stanąć mocno na nogi. Gabriel patrzył na mnie i, widząc chyba tę złość, opuścił rękę...